Juliusz Piotr Śliwak, urodzony 2 stycznia 1950 roku w Polanicy-Zdroju, to postać, która na zawsze zapisała się w kartach polskiej kultury muzycznej. Jego śmierć 20 lipca 2017 roku we Wrocławiu przypomniała o jego niezwykłym dorobku artystycznym.
Był on nie tylko muzykiem, ale także fagocistą, pianistą jazzowym oraz kompozytorem, który tworzył muzykę do różnych form teatralnych i filmowych.
Życiorys
Juliusz Śliwak był wybitnym artystą muzycznym, który ukończył dwa kierunki na Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W 1972 roku zdobył dyplom na Wydziale Instrumentalnym, specjalizując się w grze na fagocie, natomiast w 1977 roku ukończył Wydział Kompozycji, Teorii i Dyrygentury. Dodatkowo, ukończył studium pedagogiczne w tej samej uczelni, uzyskując stopień nauczyciela mianowanego.
Jego twórcza droga zawodowa była naprawdę różnorodna, co świadczyło o jego nieustannej chęci poznawania nowych aspektów kultury oraz przetestowania swoich umiejętności w praktyce. Dzięki temu zyskał cenne doświadczenie oraz wiele satysfakcji.
Podczas studiów Juliusz był współzałożycielem oraz pianistą, kompozytorem i aranżerem w Studiu Piosenki „Ad Libitum”, z którym uczestniczył w Festiwalach Piosenki w Opolu. Tam z radością brał udział w koncertach takich jak „Kabareton” oraz „Premiery”, co przyniosło mu pierwszą nagrodę za jego piosenkę. Ponadto, brał udział w Festiwalach Piosenki Studenckiej zarówno w Opolu, jak i w Krakowie.
W latach 1971-1972 współpracował z Wrocławskim Teatrem Lalek, gdzie występował grając na żywo w spektaklach, takich jak „Gra o prawdziwej miłości” oraz „O Don Cristobalu i pięknej Belissie”, w reżyserii A. Dziedziula. W spektaklach tych miał okazję występować zarówno w Polsce, jak i za granicą, w tym podczas festiwalu „Jeunesses Polonaises” w Mulhouse, we Francji.
W latach 1974–1978, równolegle z nauką na drugim kierunku, pracował jako solista w orkiestrze Opery Wrocławskiej. Jego umiejętności pianisty, a także dogłębna znajomość zarówno muzyki klasycznej, jak i jazzowej, uczyniły go pożądanym współpracownikiem w wielu teatrach z całego kraju, gdzie często pełnił funkcje kierownika muzycznego oraz dyrygenta.
W latach 1978–1979 Juliusz był jednym z kierowników muzycznych w Teatrze Dramatycznym w Legnicy, współpracując z reżyserami takimi jak Irma Czaykowska, a także jako pedagog i jazzman w „Parnasiku” w Legnicy. W 1979 roku jego kariera przeniosła się do Warszawy, gdzie artysta związał się ze stołeczną estradą, w tym z Zjednoczonym Przedsiębiorstwem Rozrywkowym oraz Stowarzyszeniem Muzyki Rozrywkowej, koncertując w licznych klubach jazzowych i kabaretach.
W Teatrze na Targówku, gdzie pracował w latach 1979–1980, Juliusz pełnił różnorodne funkcje jazzmana, kompozytora i dyrygenta. W spektaklach takich jak „Miejsce Dla Gwiazdy”, „Dziury Na Drodze” i „Karawana” wiązał się z muzyką i artystami, zyskując uznanie za swoją działalność. Jako pianista wziął również udział w pierwszym Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, zdobywając pierwszą nagrodę za utwór stworzony wspólnie z Aliną Orlicką – do piosenki „Cyganka blondynka”.
W kolejnych latach Juliusz pracował jako kierownik muzyczny w Centralnym Zespole Wojsk Obrony Powietrznej Kraju „Radar” w Warszawie oraz występował jako muzyk w programach radiowych, takich jak „Podwieczorek Przy Mikrofonie”. Współpracował z wieloma popularnymi artystami, w tym z takimi osobistościami jak W. Michnikowskim, M. Czechowiczem czy D. Rinn.
W trudnym okresie stanu wojennego Juliusz kontynuował swoją działalność artystyczną głównie w obiektach sakralnych oraz na koncertach zamkniętych. Po tym okresie przeszedł do Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu, gdzie był twórcą jazz-rockowego zespołu wokalnego. Prowadził również wiele wydarzeń artystycznych, takich jak Festiwal Norwidowski w Jeleniej Górze oraz plenerowe akcje artystyczne we Wrocławiu.
Pracując w Ośrodku Teatru Otwartego „Kalambur” w Wrocławiu w latach 1983-1987, Juliusz był odpowiedzialny za kierownictwo muzyczne premierowych spektakli, w których jego muzyka zyskała uznanie wśród publiczności.
W ciągu kolejnych lat Juliusz stworzył wiele znakomitych kompozycji muzycznych, a także współpracował z Wrocławskim Teatrem Pantomimy oraz Teatrem Muzycznym – Operetką Wrocławską.
Juliusz był również twórczym mozaiką dźwięków, składającą się z muzyki do filmów pełnometrażowych oraz krótkometrażowych. Pracował przy produkcjach takich jak „Berlin” w reżyserii Petera Schulze-Rohr oraz „Europejska noc” w reżyserii Zbigniewa Kamińskiego. Regularnie występował również w programach telewizyjnych.
W 2007 roku podjął współpracę z Dolnośląską Szkołą Wyższą jako wykładowca, prowadząc zajęcia ze studentami według własnych autorskich programów. W latach 2012-2017 Juliusz intensywnie tworzył nowe utwory, nagrywając płyty świąteczne i współpracując z wieloma artystami.
Juliusz Śliwak brał aktywny udział w koncertach charytatywnych oraz pro publico bono, wspierając różne organizacje i instytucje, w tym Ogród Botaniczny Uniwersytetu Wrocławskiego i Halę Stulecia we Wrocławiu. Jego ostatni występ miał miejsce w czerwcu 2017 roku, podczas wydarzenia zorganizowanego przez Stowarzyszenie Brata Alberta.
Juliusz Śliwak zmarł 20 lipca 2017 roku, zostawiając po sobie niezatarte ślady w polskiej kulturze muzycznej. Został pochowany na cmentarzu na Psim Polu.
Przypisy
- Juliusz Śliwak [online], FilmPolski [dostęp 05.11.2019 r.]
- Stowarzyszenie Filmowców Polskich [online]
- Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [online], www.e-teatr.pl [dostęp 05.11.2019 r.]
- a b c d Juliusz Śliwak, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 05.11.2019 r.]
- Kwatermistrz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 05.11.2019 r.]
- Dellartemusic. dellartemusic.pl. [dostęp 05.11.2019 r.]
- Wyszukiwarka grobów na cmentarzach komunalnych we Wrocławiu: pole 6, grób 74, rząd 8.
Oceń: Juliusz Śliwak