Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych w Polanicy-Zdroju

Historia klasztoru sięga 12 maja 1927 roku, kiedy to został on założony przez ojców pochodzących z Prowincji Niemieckiej. Przełożony tej prowincji, w celu utworzenia klasztoru, nabył zajazd "U sołtysa Sokołówki" od właściciela, pana Fischera. Zajazd obejmował nie tylko dom mieszkalny, ale również budynek gościnny z werandą, stodoły oraz obszar 40 mórg ziemi. Wkrótce po powstaniu klasztoru zaczęła przybywać wspólnota zakonników, a już w 1932 roku przebywało tam blisko 15 zakonników.

W latach 1927–1946 w klasztorze "Chrystus Król" znalazło schronienie łącznie 35 współbraci, w tym 22 ojców i 13 braci. Większość z nich pełniła rolę nauczycieli w szkole misyjnej, a część angażowała się w prace duszpasterskie. Warto zaznaczyć, że na Wielkanoc 1928 roku uruchomiono w klasztorze szkołę misyjną, która zainaugurowała swoją działalność z zaledwie 8 uczniami, przygotowującymi się do przystąpienia do Zgromadzenia. Niestety, 31 marca 1940 roku, w wyniku decyzji władz hitlerowskich, szkoła ta została zamknięta.

Klasztor doświadczył wstrząsających wydarzeń w 1945 roku, kiedy to został splądrowany i ograbiony przez żołnierzy Armii Czerwonej oraz Ludowego Wojska Polskiego. Kolejnym tragicznym wydarzeniem było wysiedlenie zakonników oraz niemieckiej ludności z tego regionu 8 marca 1946 roku, co zmusiło ojców do opuszczenia klasztoru, który pozostawał przez długi czas opuszczony.

W wyniku interwencji przełożonego generalnego sercanów białych, O. Jana od Serca Jezusa d'Elbe, w jesieni 1946 roku do klasztoru przybyli pierwsi polscy sercanie, którzy wcześniej żyli we Francji. Przez następne dekady, w latach 1971–1973, budynek przeszedł gruntowną przebudowę oraz malowanie. Później, w latach 2000–2010, wnętrza tego miejsca były dostosowywane do potrzeb domu rekolekcyjno-wypoczynkowego.